1389/01/15

به بهانه ي ديداري از تخت جمشيد


تند باد حوادث مي وزد بي درنگ بي آرامش و مي خواند اينک که چهاردمين روز بهار را پشت سر نهاده ايم و گذشته هاي دور و دور تر از هر حدس و گمان آن جا که دستان هنرمندان اين ديار با نواي زير و بم استاد بر پيکر سنگ هاي نتراشيده کوهستان نقش مي بندند به بلنداي تاريخ و استواري زمين و ماندگاري يک قوم آن جا که بر تن هر يک از پاسبانان اين ديار زخمي ست نه از دشنه و شمشير نه زخم انگشتان ما که بر تن آنها به يادگار نهاده ايم آري
به استواري ايستاده اند اميدوار آن جا که بزرگي يک قوم به فراموشي يا به يغما مي رود و سکوت و سکوت و تنها فريادي ست که گاه گاه از سينه بيرون مي دهيم به افسوس اما چه سود
که بر تخت فرمانروايي ما پادشاهي نشسته است که نه آداب رياست و کياست مي داند و نه مردمداري و تنها حرف و حرف و دشمن و دشمن نه دوست مي داند کيست و نه مي داند دشمن چيست
و ناداني را بر ما مي فروشد و تن هايمان را نه تنها بل با تمام وجود به بيگاري برده است و فکرهايمان را به خاموشي
آري اينجا آغاز طلوع بودن است تخت جمشيد
بودن
و تنها بودن بي هيچ وسيله اي و تنها دستان تلاشگر و همتي بلند با روحي بزرگ و انديشه اي به بلنداي آسمان که بر لوح سنگي چکش مي زند و مي آفريند و مي آفريند
و نيستي را به سخره مي گيرد و هيچ مي انگارد و زمان را به همتي بلند به بند مي کشد آري چون نتيجه را مي داند گذشت زمان را پيروزي خواند و نقش مي بندد انديشه استادان بزرگ و بي نامي که تنها بلنداي نام ايران را آرزو داشتند و جاوداني اين خاک را
صبر و استقامت را مي آموزانند
آنجا که سينه کوه را به ضربه هاي پياپي تيشه مي شکافند تا اين سنگ بي چيز را به مرواريد ي گرانبهاي تن شاهي به گردن آويزند و ..
آري سکوت جايز نيست
و تيشه اي که فرو مي آيد