پيشگويان به بابک خرمدين ، آزاديخواه ميهن پرست کشورمان گفتند در پايان اين مبارزه کشته خواهي شد او گفت سالها پيش از خود گذشتم همانگونه که ابومسلم خراساني از خود گذشت براي اين که ايران دوباره ادامه زندگي پيدا کند روح بزرگاني همچون ابومسلم در من فرياد مي کشد و به من انگيزه مبارزه براي پاک سازي ميهن را مي دهد پس مرا از مرگ نترسانيد که سالها پيش در پاي اين آرزو کشته شده ام . 
ارد بزرگ در سخني بسيار زيبا مي گويد : گل هاي زيبايي که در سرزمين ايران مي بينيد بوي خوش فرزنداني را مي دهند که عاشقانه براي رهايي و سرفرازي نام ايران فدا شدند .  
بابک خرمدين اندکي بعد در حضور خليفه تازي بغداد اينچنين به خاک و خون کشيده شد :  
خليفه :عفوت ميکنم ولي بشرطي که توبه کني ! بابک :توبه را گنهگاران کنند?توبه از گناه کنند. خليفه :تو اکنو ن در چنگ ما هستي! بابک:اري ?تنها جسم من در دست شما است نه روحم? دژ آرمان من تسخير ناپذير است.  
خليفه :جلاد مثله اش کن! معلون اکنون چراغ زندگيت را خاموش مي‌‌کنم. بابک روي به جلاد?چشمانم را نبند بگذار باچشم باز بميرم. خليفه :يکباره سرش را ازتن جدا مکن? بگذار بيشتر زنده بماند! نخست دستانش را قطع کن!جلاد بايک ضربت دست راست بابک را به زمين انداخت.خون فواره زد.بابک حرکتي کرد شگفتي در شگفتي افزود?زانو زده ?خم شد وتمام صورتش را با خون گرمش گلگون گرد.شمشير دژخيم بالا رفت وپايين آمد ودست چپ دلاور ساوالان را نيز از تن جدا کرد.فرزند آزاده مردم به پا بود? استواربود . خون از دو کتفش بيرون مي‌‌جست .  
خليفه :زهر خندي زد : کافر! اين چه بازي بود که در آستانه مرگ در آوردي ؟ چرا صورت خود به خون آغشته کردي؟ چه بزرگ بود مرد?چه حقير بود مرگ? چه حقير تر بود دشمن! پيش دشمن حقير?مردبزرگ?بزرگتر بايد. گفت : در مقابل دشمن نامرد ? مردانه بايدمرد ?انديشيدم که از بريده شدن دستانم ?خون ازتنم خواهدرفت . خون که رفت? رنگ چهره زرد شود .مبادا دشمن چنان گمان کند از ترس مرگ است ?خلق من نمي‌پسندندکه بابک در برابرگله ء روباه ان ترسي به دل راه دهد.... خليفه از ته گلو نعره کشيد: ببر صدايش را!!!! وشمشير پايين آمد و سر. سري که هرگزپيش هيچ زورمند ستمگري فرود نيامده بود . هر بار که اين داستان خوانده شود احساس مي کنيم بابک هنوز هم زنده است و براي کشورش جان مي دهد يادش گرامي باد .