زندگي رسم خوشايندي است .

زندگي بال و پري دارد با وسعت مرگ ،

پرشي دارد اندازه عشق .

زندگي چيزي نيست ، كه لب طاقچه عادت از ياد من و تو برود.

زندگي جذبه دستي است كه مي چيند .

زندگي نوبر انجير سياه ، در دهان گس تابستان است .

زندگي ، بعد درخت است به چشم حشره .

زندگي تجربه شب پره در تاريكي است .

زندگي حس غريبي است كه يك مرغ مهاجر دارد.

زندگي سوت قطاري است كه در خواب پلي مي پيچد.

زندگي ديدن يك باغچه از شيشه مسدود هواپيماست

زندگي در کف دست من و توست
مشت نکن دستت را نکند پر نازک زندگي را بشکني

بنظر من که اگه ما بلد باشيم زندگي کنيم
زندگي قشنگه ولي خيلي از ما زندگيشون رو فقط با نفس کشيدن پر ميکنن
نه با چيزهايي که واقعا بهش علاقه داشتن

1)حيف اين انجمن بر هواست!

بايد دانست سهراب س÷هري يک عارف مرکب از نظريات اسلامي و ظن است که در هر دو اختيار بر جبر مقدم است.

زندگي کردن تا بودن شقايق به تعبير مختلف مي توان عشق و اميد دانست تعابير ديگر در فرمول سهراب صدق نمي کند. از اين تعابير عشق زميني و عشق آسماني بيان ميشود که باز در فرمول سهراب عشق به عشق آسماني صدق کرده نه عشق زميني و استقرا به آسمانها- اکثر منتقدين سهراب مي گويند وي در زمان نوشتن اشعارش خمار بوده است.(البته از درک آنها بيشتر بر نمي آيد)

شايد آنروز که سهراب نوشت:

(( تا شقايق هست زندگي بايد کرد )) خبري از دلِ مردمِ محروم نداشت او ندانست ،که غم اجبار است او ندانست ،که درد فرياد است شايد آن روز که سهراب نوشت شکمِ سيري داشت سَرِ بي دردي داشت عشقي داشت بي همتا..آري !!! سهراب ندانست که اينگونه نوشت او ندانست که شادي شده چون دُرِِ گـــران او ندانست که عشق بيمار است او ندانست که نگاه غمگين است.... آري اي سهرابم شاعر نام آورم تو ندانستي که چگونه ؛؛  دل مردم شکست.. کاش بودي و ميديدي که دگر اثري از آن گٌل مقصود تو نيست همه جا عکسش هست همه جا پر شده از کينه و جنگ همه قلبها زخمي مادران ميگريند بر سر قبر عزيزانِ زِ دست رفته خود.... همه جا تاريکيست تاريکي نابوديست تاريکي هم مرگ است شايد آن روز که نوشتي تا شقايق هست زندگي بايد کرد خبر از حال يتيمان تو نداشتي شاعرشايد....شايد..../شايد هم داشتي  و دادي اميد به همان مردم محرومِ عزيز