زخم نهان

در جگرم چون دهان ماهي زخمي است
 زخم گشفتي که کس نيافته نامش
 يا لب سرخ گشوده اي که هويداست
 چون لثه ي خالي انار کلامش
زخم شگفتي که گر زبان بگشايد
در سخنش راز معجزات مسيح است
 واژه ي گنگن از کرامتش همه گوياست
لفظ غريب از لبش هميشه فصيح است
تيغه اي از آهن گداخته در اوست
چرخ زنان ، خون فشاند از دهن او
 خشم و خروشي نگفتني است سکوتش
زمزمه اي ناشنيدني ، سخن او
 اوست دهاني که گرچه حنجره اش نيست
 مي کوشد تا هميشه نغمه بخواند
 دردش ، چون گريه ، در گلو فکند چنگ
تا مگر اعماق سينه را بدراند
اوست دهاني که با خشونت دندان
 گونه ي بيرنگ ماه را بخراشد
مردم چشمي که تيشه ي نظر او
 پيکره هاي نديدني بتراشد
 اوست که چون بيند آفتاب خزان را
در وسط آسمان به جلوه نمايي
ترسد کاين کاغذ کبود بسوزد
 در پس آن ذره بين دوره طلايي
 چشم است اين يا دهان ؟ درست ندانم
دانم کز خون من پر است پيامش
در جگرم ،‌ چون دهان ماهي زخمي است
زخم شگفتي که کس نيافته نامش
اين دهن سرخ ، اين برديگي زخم
مي خندد بر حيات برزخي من
 در بن دندان او ، به تردي انگور
 مي ترکد لحظه هاي دوزخي من

 

پلنگ و ماه

نامه اي به دوردست

مستي

ايينه

شب

سفرنامه

شهر رمضان

 شهر از فراز بام هويداست
 پاييز ، برگ هاي درختان را
 با دست هاي لرزان اوراق کرده است
 چشمش هنوز در پي هر برگ مي دود
 باران ، نوار پهن خيابان را
 چون کفش عابرانش ، براق کرده است
 وز هر دو سوي ، حاشيه ي اين نوار را
دندان برگ هاي خزان خورده مي جود
انواع سوسک هاي فلزين ، بر اين نوار
همواره از دو سوي روانند
اين رهروان زنده ي بي جان
 با چشم هاي گرد درخشان
 با شاخ هاي نازک نوراني
 بي اعتنا به آدميانند
 من ، از فراز چتر درختان
 همراه اين نوار نگاهم را
 تا دور مي فرستم
آنجا که خانه هاي پرکنده
 مانند جعبه هاي پر کبريت
 در پنجه ي حريق خزانند
آنجا که نورهاي پس پرده
سيگارهاي شامگهانند
آنجا که روشنايي چشمک زن چراغ
سر فصل رفتن است و سر آغاز آگهي
آنجا که عمر آدمي و قامت درخت
در پيشگاه منزلت آسمانخراش
رو مي نهند از سر خجلت به کوتهي
آنگه ، من از فراز درختان دور دست
 بار دگر به سوي خود آرم نگاه را
 در آستان ، نظاره کنم شامگاه را
بينم که زير بارش ابر سياه مست
شهر از صدا پر است ولي از سخن ، تهي
بانگ اذان به گنبد افلک مي خورد
اما ، کلام حق
در انزواي خانه ي من ، ‌خاک مي خورد

 

سفيد و سياه