به بخت هاي زندگي ام

آدرس خانه را هم اضافه کن :

                                        همدان

                                        ميدان امام حسين

                                         ??متري ولايت

ازسربازي که برگشتم

هرکس کف دستم را مي ديد

نشاني خانه ام را حدس مي زد

ازشما مي پرسم :

اگر تلويزيون را بازکنيد

ببينيد کلاغي خانه اش را گم کرده است

ببينيد اين کلاغ

همان شتري است که درخانه ي همه مي خوابد

 -  دست بردار پسر

تو بارها

لباس سربازي ات را

زير آبشار گنج نامه شسته اي

شايد آن که خط هاي کف دستت را کشيد

                                                   چپ دست بود

تلويزيون را خاموش کن

نه مجريان اش عاشق مي شوند

نه آشپزي شان آش دهن سوزي است

دوش مختصري زيرآبشار گنج نامه

راه مخفي جهان را نشان مي داد

بپاش

پشت سرم مشتي خاک بپاش

وقت اش رسيده است

براي مردن گورم را گم کنم

خالي بستم

به شتري که پشت در خانه همه مي خوابد

بگو

ما سالهاست

ازاين خانه رفته ايم

در دهان تو شعري بود

وقتي که رودخانه هاي تنت خشکيد

آيينه اي

                   جلوي دهانت گرفتند

    پرنده اي

                     درون  آينه افتاد

خروس ها

وقتي بزرگ مي شوند

بي محل مي شوند

به شفق تف مي کنند

پاچه سحر خيزان را مي گيرند

بگيرند به درک

ما که تا لنگ ظهر مي خوابيم

روزگاري تمام صحرا ها به نام تو بود شتر جان

از صحراي حجاز بگير تا

همين خراسان خودمان

تو در قبايل عرب

کنار زن و بوي خوش مي نشستي

حالا هم مي نشيني

مثل مردم

روز عاشورا

خيابان مي آيي

باري از دوش زمين بر داري

پشه ها وقتي جايي ندارند

روي لب هاي تو مي نشينند

راستي

چرا

هيچ وقت دستت به دهانت نمي رسد