گر بوسه مي خواهي

گر بوسه مي خواهي بيا، يک نه دو صد بستان برو
اين جا تن بي جان بيا، زين جا سراپا جان برو
صد بوسه ي تر بَخْشَمَت، از بوسه بهتر بَخْشَمَت
اما ز چشم دشمنان، پنهان بيا، پنهان برو
هرگز مپرس از راز من، زين ره مشو دمساز من
گر مهربان خواهي مرا، حيران بيا حيران برو
در پاي عشقم جان بده، جان چيست، بيش از آن بده
گر بنده ي فرمانبري، از جان پي فرمان برو
امشب چو شمع روشنم، سر مي کشد جان از تنم
جان ِ برون از تن منم، خامُش بيا سوزان برو
امشب سراپا مستيم، جام شراب هستيم
سرکش مرا وَزْکوي من افتان برو؟ خيزان برو
بنگر که نور حق شدم، زيبايي ي مطلق شدم
در چهره ي سيمين نگر، با جلوه ي جانان برو.

شهاب طلايي

همچون نسيم بر تن و جانم وزيد و رفت
ما را چو گل دمي به سوي خود کشيد و رفت
بر دفتر خيال پريشان من شبي
با کلْک عشق، خطّ تمنا کشيد و رفت
در آسمان خاطرم آن اختر اميد
دردا که چون شهاب طلايي دويد و رفت
بر گو، خداي را، به ديار که مي دمد
آن صبح کاذبي که به شامم دميد و رفت
ياد شکيب سوز تو- اي آسنا- شبي
در موج عطرِ بستر من آرميد و رفت
در آفتاب لطف تو تا ديگري نشست
چون سايه عاشق تو به کنجي خزيد و رفت
ترسم چو باز ايي و پرسم ز عشق خويش
گويي چو شور مستيم از سر پريد و رفت
سيمين! اگر چه رفت و تو تنها شدي وليک
اين بس که در دلت شرري آفريد و رفت.

شکوفه ي سحر

ستاره دانه ي افشانده ي گل سحر است:
گلي ز سيم که سيراب چشمه سار زر است
چه باک از اين شب غم وين ستاره هاي سرشک
که از کرانه ي او صبح بخت جلوه گر است
اگر چه بسته تنم، قُمري خيال ِ مرا
به لاله زار نوازشگر افق گذر است
قفس نکاست ز آزادگي که مرغ چمن
اسير منّت خاطر گُداز بال و پر است
تو سُرمه يي که به چشم خيال مي کشمت
اگر چه روي تو عمري نهان ز چشم سر است
تو رفته را به کنار آورم دگر؟ هيهات!
مرا چه سود که سروي به خانه ي دگر است؟
چگونه در صدف سينه باز پرورمَت
که دست دشمن من بوسه گاهت اي گهر است
به ديده پرده ي مژگان کشيده ام که مگر
نبيني آتش دل را که باز شعله ور است
چو غنچه حُقه ي رازم، که آفتاب بلند
به تيغ بر دهن گل زند که پرده در است
به دامن تو نشينم دوباره؟ دورم باد!
که اين جدا شده عاشق نه خاک رهگذر است
گل سحر بدمد در شبم که سيمين گفت:
ستاره دانه ي افشانده ي ِ گل سحر است.

يادگار

اگر چه باز نبينم به خود کنارِ ترا
عزيز مي شمرم عشق يادگار ترا
در اين خزان جدايي به بوي خاطره ها
شکفته مي کنم از نو به دل بهار ترا
زبان شعله به گوشم به بي قراري گفت
حديثِ سستي ِ قول تو و قرار ترا
ز من جدا شده يي همچو بوي گل از گل؛
مني که داده ام از دست، اختيار ترا
شدي شراب و شدم مست بوسه ي تو شبي
کنون چه چاره کنم محنت خمار ترا؟
به سينه چون گل ِ عشقت نمي توانم زد
به ديده مي شکنم خارِ انتظار ترا
چو بوي گل چه شود گر شبي به بال نسيم
سبک برايم و گيرم ره ديار ترا
همان فريفته سيمين با وفاي توأم
اگر چه باز نبينم به خود کنار ترا.

گل کوه

گرچه چون کوه به دامان افق بستر ماست
منّت پاي بسي راهگذر بر سرماست
دوري ي ِ راه به نزديکي ي ِ دل چاره شود
کـَرمي کن که به در دوخته چشم تر ماست
آسمان سر زده از چشم کبود تو وليک
آنچه در او نکند جلوه گري، اختر ماست
گر چه شد چشمه صفت خانه ي ما سينه ي کوه
باز منظور بسي اهل نظر، منظر ماست
همچو زنبق نشکفتيم در آغوش چمن
گل کوهيم که از سنگ سيه بستر ماست
گلشن خاطر ما را چمن آرايي نيست
سادگي زينت ما، پکدلي زيور ماست
گر سرانگشت تو ما را ننوازد گله نيست
گل خاريم و زيانْ سود نوازشگر ماست
زان همه زخمه که بر تار دل ما زده دوست
حاصل اين نغمه ي عشق ست که در دفتر ماست...

اجاق مرر

از ياد رفته

گل انتظار

موج خيز

نشان پا