زحال خویشتن مو بی خبر بی
نذونم در سفر یادر حضر بی
فغان از دست تو ای بی مَََََّروت
همی ذونم که عمری دربه در بی
به دل نقش خیالت در شب تار
خیال خطّ و خالت در شب تار
مژه کردم به گرد دیده پرچین
که تاوینم جمالت در شب تار
اگر صد تیر ناز از دلبر اید
مکن باور که آه از دل بر اید
پس از صد سال بعد مرگ فایز
هنوز آواز دلبر دلبر اید
دل من حالت پروانه دارد
زآتش سوختن پروا ندارد
دل فایز چو مرغ پر شکسته
به هر جا کاوفتذ پر، وا ندارد
ذلیل و زار بیمارم نمودی
به پیش دشمنان خوارم نمودی
گرفتی برقع از رو پیش فایز
به تار مو گرفتارم نمودی
آغوش سحر تشنه دیدار شماست
مهتاب خجل زنور و رخسار شماست
خورشید که در اوج فلک خانه ی اوست
همسایه ی دیوار به دیوار شماست
ایینه و آب حاصل یاد شماست
آمیزه ی درد وداغ هم زاد شماست
این خاک که از ترنّم لاله پر است
دفتر چه خاطرات فریاد شماست
آنان که زخون خود کفن ساختند
بر لشکریان دیو شب ساختند
از بام بلند شک به نیروی یقین
در گور زمان بت من انداختند
با گام تو راه عشق آغاز شود
شب با نفس سپیده آغاز شود
با نام تو ای بهار جاری در جان
یک باغ گل محمّدی باز شود