اين اصلا مهم نيست ... اين اصلا مهم نيست که ديگران چه قضاوتي مي کنند ... اين اصلا مهم نيست که ديگران از حرف هاي من و تو چه برداشتي مي کنند ... اين اصلا مهم نيست که نمي فهمند لبخند هاي تو چقدر زيبا ... چقدر شوق آور ... چقدر عاشقانه ... چقدر ... چقدر ... چقدر ... شاهکار ... اين اصلا مهم نيست که تا حالا بهشان نگفته اي : " تو مال مني " ... چيزي که مهم است اين است که من فهميدم عمر اين وبلاگ دارد تمام مي شود ... يعني ديگر نمي شود توي اين وبلاگ با تو درد دل گفت ... يعني ديگر نمي شود براي تو ناز کرد ... با تو لختي خلوت کرد ... يعني بايد تو را به نام رسمي ات خطاب کنم : خدا !

     محبوب من ... اگر تو به من اجازه نداده بودي ... اگر تو به من " ادعوني استجب لکم " نمي گفتي ... هيچ وقت ... هيچ وقت چنين جسارتي نداشتم که تو را تو خطاب کنم ... من از اين ناراحت نيستم که عده يي فلسفه ي اين خطاب را نمي فهمند ... نمي فهمند که اگر خالق به مخلوق اجازه داد او را تو خطاب کند يعني بين خالق و مخلوق سنخيتي ست ... و اصلا همه ي قصه سر همين سنخيت است ... و اصلا همه ي اين گله ها سر همين نفخت من روحي ست ... و اصلا همه ي قصه سر همين است که نمي دانند وقتي به کسي مي گويي " تو مال مني " چه لذتي دارد ... و اصلا همه ي قصه سر حاج کاظم هاست ... وقتي بايد ها و نبايد ها طوري به هم مي پيچند که ...

     از کرخه تا راين ... دو نفر کنار راين فرياد مي کشند ... يکي از سر مستي ... يکي از سر ... خب چشم اش خوب شد ... داشت مي ديد ... ولي ببين ... چشم اش را داده بود به تو ... ما نديده ايم تو هديه را برگرداني ... مگر آن که هديه دهنده هنوز دل اش با هديه اش باشد ...هر دو فرياد مي کشيدند ... اين کجا و ... آن کجا ...

     محبوب من ... خالق من ... دوست داشتني من ... تو ي من ... اين هايي که پهناي صورت ام را گرفته ... که شور است ... اين ها يعني ... اين ها يعني دوست دارم ... اين ها يعني تو مال مني ... اين ها يعني در را باز نکن !!! ... که من گدايي در خانه ي تو را دوست دارم ...